Dertiende op 34 minuten en 1 seconde van winnaar Vincenzo Nibali. De symboliek van een plaats in een eindklassement kan bezwaarlijk groter. Jurgen Van den Broeck heeft in de Tour van dit jaar geen onuitwisbare indruk nagelaten, ging meer tegen de grond dan de doorsnee schaatser tijdens een Elfstedentocht en proefde in de bergen al te vaak bloed in de longen. Neen, het was niet de Ronde van Frankrijk van VDB. Hij wou wel meer, maar kon niet harder. Op de fiets luister je naar het ritme van de eigen ademhaling en de benen. Beiden dicteerden Jurgen Van den Broeck om de besten niet te volgen. Hij sleepte zich vooruit. De dorpjes die hij passeerde keerden hun rug naar de weg, uit ontgoocheling, medelijden of onverschillig defaitisme. Het leverde Jurgen uiteindelijk een achterstand van meer dan een half uur op de winnaar op. Jammer.
Het falen van de beste Belg in het eindklassement was voedsel voor de acolieten van het succes, de gelegenheidssupporters die even snel verdwijnen als ze komen. Zij die het hardst stonden te juichen toen Van den Broeck zijn eigen standaard net naast of zelfs op het Tourpodium legde (3e in 2010 na het schrappen van Contador en Mensjov, 4e in 2012) waren plots zijn grootste criticasters. In een oogwenk gebombardeerd tot nietsnut door de slippendragers van het opportunisme. Zo vergankelijk is een publiek leven. Van den Broeck verdient beter. Al is het maar voor de gedurfde keuzes. Tien jaar in het teken van de Tour, terwijl de gemiddelde Belgische wielrenner enkel wakker ligt van de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix of de Omloop van deze krant. Il faut le faire. Jurgen had na de tweede Tourweek kunnen kiezen voor de vlucht naar huis, maar ging voor de pijnlijkste vorm van zelfkastijding. Doorgaan tot in Parijs, uit respect voor het team, de ploegmaats en de echte fans. Het getuigt van wonderbaarlijk optimisme. ‘Ik blijf werken, elke dag van mijn leven zolang ik renner ben. Ik ben dat iedereen verschuldigd!’ Het is een mooie mantra. Dat iemand het maximum uit zijn beperkte potentieel haalt en dat doet door keihard te werken, kan je hem niet kwalijk nemen.
In 1997 was Peter Farazijn 39e en eerste Belg in de Tour. In Boezinge stond de fanfare hem op te wachten en vlogen de F16’s net niet over het dorp in de Westhoek. Een jaar later werd Farazijn 19e in het eindklassement en besteedde niemand aandacht aan zijn prestatie. De relativiteit van de Tourgekte is een object van meditatie. Als ik denk aan de stille tranen die Jurgen Van de Broeck het voorbije jaar tijdens zijn revalidatie liet in het kabinet van Lieven Maesschalk komt eigenlijk maar één woord in me op: RESPECT!
(column verschenen in Het Nieuwsblad/Sportwereld op zaterdag 2 augustus 2014)
Karl Vannieuwkerke 
Zowieso, onbeperkt RESPECT, voor JVdB, voor zijn gigantische werklust, trainingsijver, beroepsernst…..ook voor bijna alle wielrenners, triatleten, die eenzame schaatser,…die zelfs voor weinig of geen geld zichzelf de naad uit de broek trainen om de top of subtop te bereiken.Die geen tijd en/of zin hebben om voor, tijdens of na het trainen of voor, tijdens of na de competitie zichzelf oeverloos te laten gaan in vierkante dingen langs de A12. Wie het schoentje past, trekke het aan.
Respect voor het harde werken, laat Jurgen een voorbeeld zijn voor de jeugd.
Hopelijk wordt hij snel beloond!
Mooi artikel, Karl. Ben een fan van het eerste uur van Jurgen. Maar ik ben het niet helemaal eens met je conclusies. Ik denk dat er bij het publiek ook een zekere mate van ontgoocheling in zat. Weer niet… Jurgen heeft in zijn 2 beste jaren een klein beetje een Rode-Duivels-gevoel gecreëerd. Misschien zelfs door de pers grotendeels veroorzaakt. Daar is niets mis mee. Bij de Rode Duivels had ik het idee dat de kritiek eerder bij de pers zat en minder bij het publiek. Bij Jurgen lijkt het omgekeerd. Maar een publiek heeft ook recht op zijn/haar ontgoocheling. Dat is zelfs louterend.
Maar we blijven hem steunen en respecteren!
T’ja als je geen benen hebt…..!!!!!!!
Al die tijd dat je op TV was, elk interview die je gaf, telkens weer herken ik je oprecht gevoel van verslaggeving, een oerdegelijk-recht op de man-met kennis van zaken verslag. Alleen een west-vlaming heeft die roots om degelijkheid te combineren met integriteit en loyauliteit hoog in het vaandel te dragen ten aanzien van zijn collega correspondenten. Dit is ook RESPECT. Sterk Karl, mr blijf vooral zo voortdoen. #fan