Broze brok graniet

Zijn ze er al, de eerste bloed- en bodemrapporten over Alexander Kristoff? Kunnen we in de rubriek ‘reacties’ onder de in zeven haasten bij mekaar gepende internetartikels over de suprematie van de voorbije week al terecht voor klachtenlitanieën? En hoever staat het met de eerste gemene roddels over doping en fietsmotoren binnen de buik van het peloton? Ik kan me moeilijk voorstellen dat ze na de clean sweep van De Panne over Oudenaarde tot in Schoten nog niet aan de orde zijn. Succes wekt afgunst op. Altijd en overal. In het dorpsleven, op kantoor, in de sportclub van de kinderen, in de bekrompen wereld van de koers. Op elke plek zijn ze aanwezig, de januskoppen. Zij die lachen in je gezicht, samenzweerderig smoezen achter je rug en er alles aan doen om het succes te minimaliseren. Triomf en welvaart roepen onvermijdelijk afgunst op. Alexander Kristoff moet zich geen zorgen maken. Hoe groter de naijver hoe beter het hem vergaat.

Altijd en overal. In het dorpsleven, op kantoor, in de sportclub van de kinderen, in de bekrompen wereld van de koers. Op elke plek zijn ze aanwezig, de januskoppen.

Ik hoop nochtans dat hij bij het grootste deel van het publiek op veel sympathie kan rekenen. Vrij van kapsones straalde hij in elk interview na zijn zege in de Ronde van Vlaanderen eenvoud uit. Fier poserend met kleuter Leo op het podium, de charme zelve in onze televisiestudio op de Markt van Oudenaarde. Alexander Kristoff is er de man niet naar om urenlang teksten te debiteren in het licht van een grote schijnwerper voor een volle zaal. Eerder ingetogen genieter van de kleine dingen des levens. Meer fjord dan Oslo. Met Leo op de schoot onder een rendiervel televisie kijken, in de wintermaanden zelf pannenkoeken bakken voor vrouw en kind. Pantser van een olietanker, inborst gekneed van koekebrood. Broze brok graniet.

Meer fjord dan Oslo. Met Leo op de schoot onder een rendiervel televisie kijken, in de wintermaanden zelf pannenkoeken bakken voor vrouw en kind.

© Tim De Waele

Zijn zege in de Ronde was de kroniek van de aangekondigde triomf. De zaterdag voor Milaan-Sanremo schreven we hier: ‘Als u de komende weken wordt verleid tot weddenschappen vergeet dan niet dat Kristoff de voorbije twee jaar respectievelijk vierde en vijfde was in de Ronde van Vlaanderen. Voor zij die op 5 april willen winnen zou het niet slecht zijn mocht de Noor al verzadigd worden met een tweede Primavera.’ Een foute inschatting. Zelfs met een zege in Milaan-Sanremo had Kristoff de Ronde van Vlaanderen gewonnen. Onverzadigbaar drijvend op de vorm van zijn leven. Op zoek naar het doel dat hij zich in april van vorig jaar al had gesteld. Het zal niemand verbazen als hij morgen op de wielerpiste in Roubaix ook nog een kassei de hoogte insteekt. Daar zal ik geen probleem mee hebben. Het is de Noor gegund. Zo lang hij zijn drinkbus naar een supporterend kind langs de kant blijft gooien, mag hij van mij blijven winnen. Niets boven simpel kindergeluk. Leo zal deze keer thuis voor de televisie kirren. Onder het deken dat hij normaal met zijn papa deelt.

(column verschenen in Het Nieuwsblad/Sportwereld van zaterdag 11 april 2015)