‘Ik dacht nergens aan. Ik probeerde gewoon zo hard mogelijk te fietsen!’ Niki Terpstra herinnerde ons afgelopen woensdag aan de onmetelijke schoonheid van een solovlucht. Hij had de dagen ervoor wel nagedacht. Over een pluchen paard. Zo’n exemplaar dat hij twee jaar eerder na winst in Waregem had gekregen. Van die kwaliteit dat zijn salaris het toelaat om er in China vijf containers van te bestellen zonder dat zijn bankrekening op het einde van de maand een gevaarlijke dip vertoont. Maar een tweede dier kopen was geen optie. Hij wou het paardje verdienen door te winnen! Na Luca mocht ook Zoey een knuffel met dezelfde emotionele waarde. Je ziet je kinderen allemaal even graag.
Er zullen de komende weken straffe dingen moeten gebeuren om het beeld van die solovlucht tussen Paterberg en Regenboogstadion te doen vervagen. Niki Terpstra gevangen in de eenzaamheid. Vechtend tegen de protesten van de vermoeidheid en voor elke seconde. In Flanders Fields opgejaagd door de vijand verpersoonlijkt door Stijn Devolder, Alejandro Valverde en Nicki Sörensen. Misplaatste maar snel gemaakte metafoor op een dag waarop een Amerikaanse president in de buurt van de aankomst gevallen soldaten komt eren en onze politici trakteert op een gratis les spreken in het openbaar. Door de kwaliteit en de namen van de achtervolgers was de solo van Terpstra nog sterker dan de vlucht over dezelfde afstand van twee jaar eerder. Zelfs zonder het stoorwerk van Steegmans waren Devolder, Valverde en Sörensen blijven plakken. Dat heeft met de onverzettelijkheid van de elk jaar sterker wordende Nederlander te maken. De carrosserie lijkt niet in verhouding tot de motor die erin steekt. Bij Cancellara en Boonen straalt het ervan af dat ze zo’n onderneming tot een goed einde zullen brengen, bij Terpstra twijfel je. Onterecht. Ook in hem schuilt een alfaman.
Niki startte zijn wieleractiviteiten bij wielerclub DTS. Door Training Sterk. Tja. Geheimen zijn er niet. Een rit in de Ronde van België, een etappe in de Dauphiné Libéré, eindwinst in Qatar, twee keer wereldkampioen ploegentijdrijden, twee keer Nederlands Kampioen op de weg en twee keer Dwars door Vlaanderen. Het rijtje wordt almaar langer. Maar die van afgelopen woensdag was met voorsprong de mooiste. Patrick Lefevere – die klaarkomt bij de gedachte aan een wereldtitel ploegentijdrijden – zal me nu allicht verwensen, maar wrijft zich ook in de handen. Terpstra kan straks in de Ronde van Vlaanderen (6e in 2012) en Parijs-Roubaix (5e in 2012 en 3e in 2013) in geval van nood zonder problemen het kopmanschap dragen. Als het even kan, maakt hij ook in Oudenaarde of Roubaix de bloemenmeisjes nat.
(column verschenen in Het Nieuwsblad/Sportwereld van zaterdag 29 maart 2014)
Karl Vannieuwkerke 